Cortés: “Ik ben er nooit van ondersteboven geweest dat Marijne me wisselde “

In Den Bosch kan ‘Quico’ Cortés niet langer op z’n lauweren rusten

Het was mei 1999, Terrassa, Spanje. Of eigenlijk: Cata­lonië. Francesc Cortés i Juncosa – in deze contreien beter bekend als ‘Quico’ de goalie van hockeyclub Den Bosch – stond als 15-jarige langs de lijn bij zijn Club Egara.

Cortés keek naar de finale van de Europa Cup I. En zag Sjoerd Marij­ne in een zwart shirt met gele broek de beker winnen door Club Egara met 2-1 te verslaan. Nu, bijna veertien jaar later, trekt Cor­tés zelf zo’n tricot aan als Den Bosch zondag thuis de competitie hervat tegen Schaerweijde. En toe­valligerwijs, of misschien ook wel niet zo, is Marijne z’n coach.

Het was ook diezelfde Marijne die hem afgelopen zomer bewoog tot een overstap naar Den Bosch. Hij was er in alle opzichten aan toe, vertelt de 29-jarige Catalaan in de Bossche stadsherberg ’t Pumpke. „Na twaalf seizoenen bij Club Egara had ik iets anders nodig. Ik zat er té comfortabel. Iedereen kende me al zo lang, dat het moei­lijk was om kritisch te blijven. Ik voelde dat ik beter kon en daar­voor moest ik naar een andere om­geving.” Hij verruilde de Spaanse costa – Terrassa ligt vlakbij Barce­lona – dus voor de Oosterplas. Een cultuurshock van jewelste. Een bewuste keuze. „Ik ben ook voor m’n leven naast de sport naar Nederland gekomen. Een nieuw land, nieuwe taal en hope­lijk snel ook andere baan.”

Cortés lacht veelvuldig als hij praat. ‘Quico’ heeft het naar zijn zin in Den Bosch. Het is ook al­door weer even geleden dat hij sportief gezien in een mindere periode zat. Na acht wedstrijden – en 31 te­gengoals – was Cortés in de drie duels tot aan de winterstop niet langer de nummer één. De 20-jari­ge Piet Noordam speelde zomaar de 142-voudig Spaans internatio­naal én winnaar van olympisch zilver (Peking) uit het doel. De bruuske overgang en de korte rustperiode na de Spelen van Lon­den waren misschien net iets te veel van het goede, zo denkt hij zelf. Bovendien: het niveau in Ne­derland is veel hoger. „In Spanje zat ik bij één van de clubs uit de top vier, die al jaren de dienst uit maken. De helft van de wedstrij­den heb je als goalie amper tegen­stand. Hier in Nederland heeft ie­dere ploeg, ook in de onderste helft van de ranglijst, spelers die op ieder moment het verschil kunnen maken.”

Op dit moment hoort Den Bosch ook nog bij dat onderste rijtje met ploegen. Maar Cortés sluit niet uit dat zijn ploeg spoedig de weg omhoog inzet. En, toegege­ven, Den Bosch is er sterker op ge­worden de laatste maanden. Zelf tankte de gekrenkte Cortés ver­trouwen in India, waar hij met Ranchi Rhinos de Hockey India League won. En naast Dae Keun Oh heeft Den Bosch er met Nam-Yong Lee een Koreaans in­ternational bij. „Afgelopen zomer stond er nog geen team. Er waren zo veel nieuwe jongens, een ande­re coach. Ik merk tijdens trainin­gen al dat we meer solide zijn dan in de eerste seizoenshelft.” Geldt dat ook voor hemzelf? „Ik ben er nooit van ondersteboven geweest dat Marijne me wisselde. Bij het nationale team ben ik ook afwisse­lend eerste en tweede doelman ge­weest. Als goalie ben je kwets­baar. Daar leer je wel mee om­gaan. Of ik weer ga spelen? Dat be­slist de coach, maar ik verwacht dat ik een nieuwe kans krijg.”